មានបុរសប្តីប្រពន្ធមានកូនប្រុសម្នាក់។
បុរសជាប្តីនោះ ទៅខ្ចីដឹងអំពីសេដ្ឋីម្នាក់យកទៅកាប់អុស លុះលើកឡើងនឹងសំពងកាប់ស្រាប់ តែដឹងរង្គោះខ្ចាតទៅត្រូវប្រើសមួយ កប់បាត់ក្នុងខ្លួនប្រើស ហើយប្រើសនោះក៏រត់ចូលព្រៃទៅ បុរសតាមរកពុំំឃើញគាត់ក៏វិលមកផ្ទះវិញប្រាប់ប្រពន្ធកូន ហើយទៅប្រាប់សេដ្ឋីដោយអំពីដំណើដេលដឹងបាត់នោះ។
សេដ្ឋីថា“ដឹងនេះ ជារបស់កំសត់កម្រពីមេបាអញ បើឥតអំពីដឹងនេះហើយ អញគ្មានអ្វីប្រើការឡើយ។ បុរសនោះ អង្វរសុំសងជាដឹងមួយថ្មីវិញ តែសេដ្ឋីព្រមានថា “ឲ្យតែបានដឹងដើម ទើបយក”។
ទោះជាបុរសនោះអង្វរសុំសង១ជា២ក៏សេដ្ឋីពុំព្រមយក ឯបុរសនោះក៏វិលទៅគិតជាមួយនឹងប្រពន្ធ រួចត្រឡប់ទៅរកសេដ្ឋីទៀតអង្វរសុំសង១ជា៤ សេដ្ឋីនៅតែមិនព្រមយក សង១ជា១០សេដ្ឋីពុំព្រមយកទៀត នៅតែទទូចនិយាយថា “ឲ្យតែបានដឹងដើមនោះទើបយក”។
បុរសនោះលាសេដ្ឋី ហើយក៏វិលទៅគិតនឹងប្រពន្ធព្រមព្រៀងគ្នាថា “ត្រូវយកកូនកំលោះធ្វើសំណងវិញ”។
លុះគិតគ្នាដូច្នេះហើយ បុរសនោះក៏នាំកូនកំលោះទៅប្រគល់ឲ្យសេដ្ឋីជាសំណងនោះ។
សេដ្ឋីនោះព្រមទទួលយក។
បុរសនោះក៏វិលទៅផ្ទះអាត្មាវិញ ហើយទៅរកអុសក្នុងព្រៃទៀត ស្រាប់តែឃើញប្រើសនោះស្លាប់រលួយ ហើយឃើញទាំងដឹងនៅនោះផង ក៏មានសេចក្តីត្រេកអរឥតឧបមា នាំយកមកផ្ទះស្គាល់ជាក់ជាដឹងរបស់មហាសេដ្ឋី ។
ក្រោយពី ដុះលាងស្អាតហើយក៏យកទៅជូនសេដ្ឋី ប្រាប់តាមដំណើរនោះសព្វគ្រប់ ហើយសុំយកកូនមកវិញ។ ឯសេដ្ឋីស្គាល់ដឹងនោះជាក់ ក៏ទទួលយកហើយឲ្យកូនកំលោះទៅបុរសនោះនាំទៅកាន់លំនៅរបស់ខ្លួន។
ចំណេរកាលមកក្រោយដល់រដូវស្រូវទុំ បុរសប្តីប្រពន្ធដាល់អំបុកស៊ី ឯកូនស្រីសេដ្ឋីនោះធំក្លិនអំបុកនឹកចង់ស៊ី អង្វរម្តាយឪពុកឲ្យរកអម្បែង ដោយសេដ្ឋីរកអម្បែងមិនបាន ក៏ចូលទៅខ្ចីអម្បែងបុរសនោះ ។
លុះដាល់អំបុករួចហើយជួនជាមានឆ្កែប្រខាំគ្នាពារលើអប្បែងនោះបែកខ្ទេចអស់ ឯសេដ្ឋីទៅប្រាប់បុរសនោះៗយំគក់ទ្រូងថា “អម្បែងនេះជារបស់កំសត់កម្រពីមេបាមក ត្រូវតែរកអម្បែងដើមមកសងវិញទើបបាន”។ ទុកជាសេដ្ឋីអង្វរថា “នឹងសង១ជា២ក្តី” បុរសនោះក៏ពុំព្រមយកឡើយ គឺទទូចយកឲ្យតែបានអម្បែងដើមនោះឯង បើមិនបានអម្បែងដើមនោះមិនព្រមទេ។ ទុកជាសេដ្ឋីឲ្យទៅនិយាយថា នឹងសង ១ ជា ៤ ក្តី ជា ១០ ក្តី បុរសនោះក៏ពុំព្រមសោះ។
សេដ្ឋីខឹងទៅប្តឹងចៅក្រមៗឲ្យហៅបុរសនោះមកដណ្តឹងសួរដោយដំណើរ ហើយចៅក្រមបង្គាប់ឲ្យសេដ្ឋីនោះសងអម្បែងតែ១ បុរសនោះក៏ពុំព្រមយក។
ចៅក្រមខឹងថា “បុរសនេះល្មើសនឹងបង្គាប់ខ្លួន”។ សេដ្ឋីឃើញបុរសនោះមិនសុខចិត្ត ក៏នាំសេចក្តីឡើងទៅក្រាបបង្គំទូលព្រះមហាក្សត្រដោយដំណើរនោះ។
ព្រះអង្គឲ្យហៅបុរសនោះមក មានបន្ទូលដណ្តឹងសួរថា “ដំណើរនោះដូចម្តេចបានជាចៅក្រមបង្គាប់ហើយព្រះស្តែងមិនសុខចិត្ត?”។
បុរសនោះក្រាបបង្គំទូលថា “ដ្បិតសេដ្ឋីខ្ជីអម្បែងខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ទៅដាល់អំបុកទុកឲ្យឆ្កែប្រខាំគ្នា ពារលើបែករបស់ខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ អម្បែងនោះជាកេរពីមេបាមក តែងតែចិញ្ចឹមជីវិតដោយសារអម្បែងនេះ ដូច្នេះលុះត្រាតែបានអម្បែងដើមទើបខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់យក បើពុំបានខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ពុំយកឡើយ”។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះពិចារណាថា “ការអស់នេះសមជាមានហេតុនឹងគ្នាពីមុនមកបានជាប្រកាន់ខ្លាំងម្ល៉េះ” ទើបត្រាស់ដណ្តឹងសួរថា “ព្រះស្តែងមានដំណើរហេតុដូចម្តេចអំពីដើមបានជាប្រកាន់គ្នាខ្លាំងម្ល៉េះ”។
បុរសនោះក្រាបបង្គំទូលថា “ដំណើរដើម ខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ខ្ចីដឹងសេដ្ឋីទៅកាប់ឧសហើយរង្គោះផ្លែខ្ទាតទៅត្រូវប្រើស មុតជាប់នឹងខ្លួនវាៗបោលបាត់ទៅ ខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់សុខចិត្តសង ១ ជា ២ ដល់ ១ ជា ១០ សេដ្ឋីពុំយក ថាឲ្យបានដឹងដើមទើបយកបើពុំបានដឹងដើមពុំយកឡើយ” សេដ្ឋីប្រកាន់ដូច្នេះខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ក៏យកកូនកំលោះឲ្យទៅនៅបម្រើជំនួសខ្លួន ទើបសេដ្ឋីទទួលយក ថ្ងៃក្រោយខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ទៅរកឧសក្នងព្រៃ ស្រាប់តែឃើញប្រើសនោះងាប់រលួយទៅហើយៗឃើញផ្លែដឹងនៅក្នុងប្រើសនោះ ខ្ញុំព្រះបាទអម្ចាស់ស្គាល់ជាក់ជាដឹងសេដ្ឋីហើយត្រេកអរណាស់ យកទៅឲ្យសេដ្ឋីៗស្គាល់ជាក់ជារបស់ខ្លួនក៏ទទួលយកហើយឲ្យកូនមកខ្ងុំព្រះបាទអម្ចាស់វិញ”។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ហើយដណ្តឹងសួរសេដ្ឋីថា “ដំណើរនេះដូច្នេះមែនឬអ្វី?” ។
សេដ្ឋីក្រាបបង្គំទូលថា “ដូច្នេះមែន” ។
ទើបព្រះមហាក្សត្រមានព្រះបន្ទូលថា “បើដូច្នោះ សេដ្ឋីត្រូវឲ្យកូនខ្លួនទៅបម្រើគេវិញ ទើបដោយគន្លងធម៌” ។
សេដ្ឋីនិងបុរសនោះក៏ក្រាបបង្គំទទួលព្រះបន្ទូលពិសេសទាំងអស់គ្នា ហើយក្រាបថ្វាយបង្គំលាទៅកាន់លំនៅទីទៃៗហោង៕